Thema’s die maar blijven terugkomen

Er zijn van die thema’s die je steeds tegen blijft komen in je leven. Die je maar niet lijkt op te kunnen lossen. Je leert er wel mee omgaan, maar verdwijnen doen ze niet. En hulpverleners lijken hierin nóg wel iets strenger te zijn voor zichzelf dan voor anderen. En vinden dat juist zíj dit voor zichzelf moeten kunnen oplossen, aangezien ze de hele dag andere mensen helpen dit te doen. We vergeten bij die terugkerende thema’s te zien dat we wel hetzelfde thema tegenkomen maar er op een diepere laag aan werken. We vergeten te zien wat er allemaal al wél veranderd is. En dan proberen we met nóg meer wilskracht eraan te trekken, en steeds blijkt dat maar niet voldoende. Herkenbaar? Waar in je leven kom je dit tegen?

Het volgende gedicht geeft een mooi antwoord. Het wordt vaak toegeschreven aan Rainer Maria Rilke, maar kennelijk is het door iemand anders geschreven, gebaseerd op een briefwisseling van Rainer Maria Rilke met een vriend.

Leef de vraag

Ongestoorde ontwikkeling

Men moet de dingen
de eigen stille
ongestoorde ontwikkeling laten
die diep van binnen komt.
Die door niets gedwongen of versneld
kan worden.
Alles in het leven is groeien
en vormt zich,
rijpt zoals de boom,
die zijn sapstroom niet stuwt
en rustig in de lentestormen staat,
zonder de angst
dat er straks geen zomer zal komen.
Die zomer komt toch!
Maar slechts voor de geduldigen
die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt,
zorgeloos,
stil en weids.
Men moet geduld hebben
met onopgeloste zaken in het hart
en proberen de vragen zelf te koesteren
als gesloten kamers
en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het komt erop aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
leef je misschien langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag
het antwoord in.

Naar Rainer Maria Rilke

Über die Geduld

Man muss den Dingen
die eigene, stille
ungestörte Entwicklung lassen,
die tief von innen kommt
und durch nichts gedrängt
oder beschleunigt werden kann,
alles ist austragen – und
dann gebären…
Reifen wie der Baum,
der seine Säfte nicht drängt
und getrost in den Stürmen des Frühlings steht, ohne Angst,
dass dahinter kein Sommer kommen könnte.
Er kommt doch!
Aber er kommt nur zu den Geduldigen,
die da sind, als ob die Ewigkeit
vor ihnen läge,
so sorglos, still und weit…
Man muss Geduld haben
Mit dem Ungelösten im Herzen,
und versuchen, die Fragen selber lieb zu haben, wie verschlossene Stuben,
und wie Bücher, die in einer sehr fremden Sprache geschrieben sind.
Es handelt sich darum, alles zu leben.
Wenn man die Fragen lebt, lebt man vielleicht allmählich,
ohne es zu merken, eines fremden Tages
in die Antworten hinein.

Naar Rainer Maria Rilke